Kancelaria Radcy Prawnego dr Maciej Jabłoński

Rynek żywności

Bezpieczeństwo żywności i żywienia zawiera w sobie kumulację pojęć mających na celu przestrzeganie standardów higienicznych oraz dbanie o zdrowie i w skrajnych przypadkach również o życie ludzkie. Te niezwykle istotne zagadnienia prowadzą do, zgodnego z prawem polskim oraz prawem unijnym, funkcjonowania rynku żywności.

Wszystko znajduje podstawy w bazowaniu na przestrzeganiu na każdym etapie standardów ochrony środowiska. Ustawa z dnia z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia określa wymagania i procedury niezbędne dla zapewnienia bezpieczeństwa żywności i żywienia zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd do Spraw Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w sprawie bezpieczeństwa żywności.

Wskazany akt prawny prawa polskiego stanowi zatem realizację określonych przez Unię Europejską wytycznych. Podjęte na forum unijnym rozwiązania zostały wdrożone do naszego systemu prawnego. Na ich podstawie polskie służby sanitarne podejmują działania mające na celu realizację założonych przez prawo żywnościowe standardów. Dlatego też na podstawie norm prawnych, które zostały w ustawie o bezpieczeństwie żywności i żywienia wskazane, środki spożywcze niespełniające wymagań określonych w przepisach ustawowych oraz wymagań rozporządzeń Unii Europejskiej dotyczących bezpieczeństwa żywności, nie mogą być wprowadzane do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jednocześnie środki spożywcze niespełniające wymagań określonych w przepisach niniejszego działu niewdrażających dyrektyw Unii Europejskiej nie mogą być wprowadzane do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Natomiast dopuszcza się do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej środki spożywcze niespełniające powyższych wymagań, jeżeli zostały:

  1)   wyprodukowane lub wprowadzone do obrotu w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, zgodnie z prawem tego państwa, lub

  2)   wyprodukowane w państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA), będącym stroną umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, albo wyprodukowane lub wprowadzone do obrotu w Republice Turcji, zgodnie z prawem tych państw, w zakresie, w jakim korzystają ze swobody przepływu towarów na podstawie umów zawartych ze Wspólnotą Europejską, pod warunkiem, że nie stanowią zagrożenia dla zdrowia lub życia człowieka. Koniunkcją przyjętych rozwiązań jest stworzenie ciągu logicznego, który stanowi, iż środki spożywcze niespełniające wymagań zdrowotnych określonych w przepisach niniejszego działu i w przepisach Unii Europejskiej dotyczących bezpieczeństwa żywności nie mogą być stosowane do produkcji innych środków spożywczych. Dalszy efektem jest przyjęcie, że środki spożywcze zawierające zanieczyszczenia lub inne substancje w ilościach szkodliwych dla zdrowia mogą być wykorzystane do produkcji środków spożywczych oraz wprowadzane do obrotu po obniżeniu tych zanieczyszczeń lub substancji do dopuszczalnych poziomów lub po ich usunięciu, pod warunkiem że:

  1)   uzyskanie dopuszczalnych poziomów nie będzie wynikiem mieszania tych środków spożywczych ze środkami spożywczymi spełniającymi wymagania zdrowotne oraz

  2)   właściwy organ urzędowej kontroli żywności stwierdzi, w drodze decyzji, ich przydatność do spożycia lub do produkcji innych środków spożywczych.

Kompetencje decyzyjne zostały precyzyjnie określone, pozostawiając kwestie czuwania nad przestrzeganiem zapisów prawa żywnościowego inspekcji sanitarnej. Powiatowy inspektor sanitarny jest w tym przypadku organem pierwszej instancji, natomiast wojewódzki inspektor sanitarny będzie pełnił funkcję organu drugiej instancji. Główny Inspektora Sanitarny będzie posiadał z kolei funkcje kasacyjne. Należy pamiętać jednak, że właściwy państwowy powiatowy inspektor sanitarny, w drodze decyzji, zakazuje wprowadzania do obrotu lub nakazuje wycofanie z obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jako środka spożywczego specjalnego przeznaczenia żywieniowego albo suplementu diety, produktu, który nie spełnia wymagań określonych dla tych środków spożywczych w niniejszym dziale. Jednak decyzja nakazująca wycofanie z obrotu produktu bez ustalenia czy ten produkt jest produktem leczniczym czy suplementem diety jest sprzeczna z art. 104 k.p.a.

W taki przypadku załatwienie sprawy winno nastąpić przed zakończeniem jurysdykcyjnego postępowania administracyjnego i nie można tego czynić w ramach postępowania egzekucyjnego, albowiem jego celem jest wymuszenie wykonania dyrektyw postępowania zapisanych w decyzji (art. 104 § 1 k.p.a.). Nie ma przeszkód prawnych, aby organ tylko częściowo załatwił sprawę, gdy pozostała część nie nadaje się jeszcze do załatwienia (art. 104 § 2 k.p.a.).

Kancelaria Radcy Prawnego
dr Maciej Jabłoński
ul. 1 Maja 3
76-150 Darłowo
tel. + 48 692 411 544

email: kancelaria.jablonski@wp.pl

Google+

Informacja o używaniu cookies

 

Informujemy, że używamy informacji zapisanych za pomocą cookies i podobnych technologii w następujących w celach: reklamowych, statystycznych oraz w celu prawidłowego działania niektórych funkcji w naszym serwisie.

W Twojej przeglądarce możesz zmienić ustawienia dotyczące cookies. Informujemy jednak, że jeżeli to zrobisz, to nie będzie mógł w pełni wykorzystać funkcjonalności serwisu.

Korzystanie z naszego serwisu bez zmiany ustawień dotyczących plików cookies oznacza że akceptujesz umieszczanie cookies na Twoim urządzeniu.

 

Akceptuję umieszczanie plików cookies w moim urządzeniu